Ik in afrika!!!

Haaaaaaaaaaaai :-)

Als allereerste wil ik jullie even zeggen dat ik veilig en wel ben aangekomen in Oeganda. En ik wil ook even dank je wel zeggen voor alle e-mails die ik ondertussen heb gekregen.

Er is in die 2 weken dat ik in Oeganda ben zo ontzettend veel gebeurd. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Oeganda is zo’n super mooi en relax land. Als allereerste maar eens even over de vlucht.
Mijn vlucht was erg verwarrend. Hoewel alles prima ging en ik overal op tijd was, heb ik me flink vergist in het tijdverschil tussen Nederland en Dubai. Ik ben om 9 uur ‘s avond Nederlands tijd vertrokken naar Dubai, en ik zou om 6 uur ’s ochtends aankomen in Dubai. Maar wanneer de Nederlandse klok kwart over 1 aangeeft, geeft de piloot aan dat het kwart over 5 ’s ochtens is, en dat we bijna gaan landen. Ik ben zo verbaasd, dat ik het niet geloof, en dus vraag ik aan de man naast mij te herhalen wat de piloot zo juist heeft gezegd. Maar het is toch echt zo!!! Ik ben al een stuk dichter bij Oeganda :-)

Vervolgens gaat nog geen 2 uur later mijn vlucht naar Entebbe, het vliegveld van Oeganda. Ik ben wel een beetje gestrest, want aangekomen bij de gate wordt alle hand bagage gewogen. Mijn handbagage woog ruim 11 kilo terwijl er maar 6 was toegestaan. Ik heb dan ook 2 laptops, ( de mijne en die van kinobe), een videocamera, en nog een aantal zware dingen die niet meer in mijn gewone bagage konden want zelfs die was te zwaar. Maar op een of andere manier, willen ze mijn bagage niet te wegen. En dus loop ik met mijn hoofd in wolken opgelucht door.

Helaas verloopt mijn tweede vlucht wat minder prettig. Door de hevige turbulentie gaat het vliegtuig op en neer, en ik kan mijn eten nauwelijks binnen houden. Maar na meer tijd doorbrengen op de toilet dan in mijn stoel komen we aan in Ethiopië. We maken hier een korte technische tussenlanding en vliegen dan door naar Entebbe. En als je Oeganda ziet liggen vanuit het vliegtuig…. Wordt je spontaan verliefd. Je kunt het “Lake Victoria”, de oranje wegen, en al het groen zo mooi zien. Ik wordt er stil van, ik ben nu toch echt wel heel dicht bij Afrika. Sterker nog, ik ben in Afrika.

Wanneer ik het vliegtuig uitstap voel ik de zon op mijn huid. De frisse lucht en de zon… ik kan alleen maar glimlachen. Vervolgens vraag ik mijn visum aan en zoek al mijn bagage bij elkaar. Buiten aangekomen staan er zoveel mensen, ik hoop maar dat ik Kinobe herken hihihih… zoveel donkere mensen bij elkaar :) Maar daar komt hij aangelopen, samen met zijn broer. Ik ben heel erg blij om Kinobe te zien. Hij ziet er goed en gelukkig uit, en met zijn broer Richard kan ik het meteen al goed vinden. Vanaf daar rijden we in Kinobe’s auto, Kinobe heeft een auto en rijbewijs!!! naar Bonga. De plaats waar ze een huis hebben gehuurd. Daar aangekomen hebben we eigenlijk niet heel veel tijd. Kinobe heeft de volgende dag een concert en moet al zijn muziekinstrumenten en kabels nog naar de concert hal brengen. Hij vraagt me om mee te gaan, en de andere bandleden, waar ik al zoveel over heb gehoord te ontmoeten. Ik wil heel graag, maar mijn benen staan te trillen, en dat is ook niet zo vreemd naar zo’n lange rit.. ik besluit thuis te blijven. De avond breng ik door met Richard en kruip vervolgens vroeg in bed.

De volgende dag ga ik mee met Kinobe en Richard naar de soundcheck. De plaats waar ze ’s avonds het concert zullen geven.. en waar ik de overige bandleden zal ontmoeten. Tevens ontmoet ik Sarah… zij is een zangeres. Ik ben blij om al de andere bandleden te ontmoeten. Maar ik voel me nog steeds ziek, en besluit in de auto te gaan slapen. En hoewel ik die avond heel graag het concert had willen zien, want Kinobe speelt niet zoveel in Oeganda zelf besluit ik dezelfde middag nog naar Mpererwe te gaan. De plaats waar kinobe’s familie woont. Om in bed te kruipen..

De volgende dag voel ik me stuk beter, en de rest van de week reis ik samen met Ester (kinobe’s oudste zus) op en neer naar Kampala. De hoofdstad van Oeganda. Ik kijk mijn ogen uit. Overal zie ik markten, groentes, mensen, kleding…. noem het maar op. Het ziet er allemaal hectisch en ongeorganiseerd uit.. maar op een bepaalde manier gemoedelijk en vertrouwd.

Maar als allereerste zal ik even wat vertellen over het leven bij Kinobe’s ouders thuis. Zijn hele familie is echt SUPER lief en zorgzaam.. Het is denk ik ongeveer 1 uur met de taxi ( “ lees” een busje vol gepropt met zoveel mogelijk mensen en spullen) vanaf Kampala. Het ligt in een super mooie omgeving. Er staan zoveel bomen en planten. Meestal lopen we vanaf de “main road” naar het huis omdat de weg erg slecht is, maar gisteravond nam ik een boda boda.. Dit was echt super leuk, zo’n motor over een weg vol heuvels en gaten hihih

Het huis van Kinobe’s ouders heeft geen elektriciteit of stromend water. Dus de douche is eigenlijk een hokje van steen met een bak water om je te wassen. En de toilet is een gat in de grond buiten met een klein houten hokje eromheen. De eerste avond durfde ik niet naar de toilet, want er zaten zulke grote kakkerlakken. Echt zo groot en rood. Maar goed, uiteindelijk moest ik me er toch maar aan wagen want ik moest zo nodig naar de wc. hahaha.. Maar ik moet zeggen dat dit echt heel snel went. In het begin dacht ik ow nee… maar eigenlijk is het prima!! Het grappige is wel dat het huis bestaat uit muren, en vervolgens is er geen plafond maar een dak van golfplaten. Ik denk dat je je wel kunt voorstellen, dat wanneer het regent, je het idee hebt dat het dak naar beneden komt. De regen op de golfplaten is zo ontzettend luid. In eerste instantie dat ik midden in de nacht wakker werd dacht ik, was is er in vredesnaam aan de hand… hihih maar het was gewoon de regen.
We leven vooral buiten.. want de temperatuur is hier ook gewoon super. Het is Januari, wat betekend dat het de warmste maand van het jaar is, maar ook hier is het weer en de temperatuur aan het veranderen, dus we hebben eigenlijk ook best wel veel regen. En ik vind het niet erg, want daardoor koelt het een beetje af. Overdag kun je gewoon lekker in een hemdje met een rok rondlopen, en ’s avonds moet je je een beetje bedekken, maar dat is zo en zo handig tegen de muggen. Vooral ’s avonds en vroeg in de ochtend zie je veel afrikanen met dikke truien en winterjassen aan tegen de kou. Ik moet dan erg lachen.. maar ook ik vind het best koud in de avond en in de ochtend.
Het koken, het wassen en tijd met elkaar doorbrengen gebeurd allemaal buiten. Meestal zijn we alleen in huis om te slapen en een bad te nemen.

Wat trouwens heel opvallend is hier in Afrika, is dat IEDEREEN een radio heeft. Hoewel er niet altijd elektriciteit is, werkt de radio altijd op batterijen. En overal wordt ook luid meegezongen, of je nou op straat bent, aan het werk of in de taxi…

En hoewel Afrika in het begin echt zo heftig was, en ik niet wist of ik hier wel 4 maanden wil blijven, begin ik nu steeds meer te wennen. Ik begin het eten echt lekker te vinden, het ritme zeer relax en de mensen echt super vriendelijk en gastvrij.

Voor ik het vergeet, nog even mijn Afrikaanse adres,
Nina kortekaas
P.O. Box 32388
Kampala, Uganda
+256777094928

Er is nog zoveel meer te vertellen…. maar dat ga ik later doen..
Heel veel liefs
Xxxxxx
Nina


Dit was het einde van mijn e-mail, ruim een week geleden geschreven maar het is nog steeds niet gelukt het op internet te plaatsen, dus vervolg ik mijn verhaal vanaf hier en hopelijk lukt het me om het deze week op de website te zetten.

Ondertussen is er een hoop veranderd. Ik verblijf nu in Bonga, een plaatsje dat wat centraler gelegen ligt dan Mpererwe. Het is ongeveer ruim een half uur vanaf Kampala. Het huis hier is wel wat moderner. Het heeft in ieder geval een toilet en een douche. Het water van de douche is ’s ochtends errrrg koud, maar als je mazzel hebt heeft de zon het water tegen de middag opgewarmd en kun je een warme douche nemen!! Verder is er ook elektriciteit. Maar de laatste paar dagen hebben we alleen maar stroom in de ochtend en in de avond, en het zelfde geld voor stomend water. Ik weet eigenlijk niet hoe dit komt, maar je past je dingen gewoon zo aan..

Ik vind het fijn om in Bonga te zijn. Richard verblijft hier, de broer van Kinobe.. en er zijn regelmatig andere mensen. Ik ben hier een stuk vrijer om te gaan waar ik wil, zonder dat ik afhankelijk ben van de een taxi, of iemand die meereist omdat ik de weg niet weet. Het reizen is hier eigenlijk best lastig, want je stapt ergens in, en je moet zelf ook weten waar je eruit wilt, maar hoe doe je dat als je er nog nooit geweest bent? Er zijn niet echt vaste opstap plaatsen of uitstap plaatsten. En bovendien raakt ik aardig wat keer in discussie met de conductor over de prijs. Want langzamerhand weet ik, hoeveel ik voor iets moet betalen, en dat vinden ze niet altijd leuk!! Maar als je gewoon vriendelijk blijft, blijven zij ook vriendelijk. Ik vind de taxi een erg leuk vervoermiddel want je ziet wat van de omgeving, er is een lekkere frisse wind en je bent erg vrij om gezellig met de mensen te kletsen.

Ondertussen ben ik begonnen in het baby huis. Het babyhuis is in Nsambya. Het is maar ongeveer 20 minuten met de taxi vanaf Bonga. Dit is ook één van de redenen waarom ik nu in Bonga verblijf omdat het baby huis vanaf hier veel gemakkelijker te bereiken is.

21 januari 2008

Vandaag was mijn eerste dag in het babyhuis. Hoewel ik deze keer vanaf Bonga alleen maar 10 minuten met de boda boda (taxi) naar het babyhuis in Nsymba moest reizen, was ik alweer te laat. Weliswaar deze keer maar een half uur, maar toch. Daar aangekomen moet ik nog even wachten op de baas van het babyhuis. Hij maakt gelukkig weinig bezwaar van het feit dat ik ruim een half uur te laat ben. Maar ik beloof hem morgen op tijd te komen. Want hoewel ik te laat was ben ik vanmorgen om 5 uur samen met Kinobe’s moeder opgestaan om vervolgens om 6 uur een taxi te nemen richting Bonga.

Mijn aankomst in het babyhuis is erg rommelig. Als allereerste wordt ik voorgesteld aan alle mama’s en medewerkers van het babyhuis. Ik hoor verschillende namen vallen, maar ik moet nog erg wennen aan het gesproken engels met accent. Tevens maakt mijn gehoor het er niet echt makkelijker op. Ik heb in ieder geval onthouden dat Betty mijn contact persoon zal zijn. Ze lijkt me wel aardig.. maar verder heb ik weinig met haar kennis gemaakt.

Vervolgens gaat de rit verder. Ik krijg een aantal kamers te zien. Onder andere de zuster kamer, de toilet en een slaapkamer als ik het me goed herinner. Als we uiteindelijk bij een van de eetkamers aankomen wordt ik bezaait onder de kinderen. Ik maak kennis met een andere vrouw. Zij is net als mij blank en komt uit Polen. Ik hoor dat ze al ruim 5 maanden in Oeganda is en nog 6 maanden zal blijven. Als ik haar later opnieuw spreek kom ik er achter dat ze een non wil worden. Terwijl ik alle kinderen gedag zeg, en probeer overeind te blijven, want ze trekken aan alle kanten kom ik tot de conclusie dat de baas weer is vertrokken.

Als ik het goed begrepen heb ik het de bedoeling dat ik vervolgens wegwijs wordt gemaakt door een arts genaamd Stuwart. Ik doe rustig aan, en kijk om me heen. Het is een redelijk groot gebouw. Het is eigenlijk in een soort vierkant gebouwd en in het midden is een speelplaats. De kinderen die net nog allemaal om mijn heen stonden moeten in bad. Bij alle kinderen wordt razendsnel alle kleding uitgetrokken en voordat ze samen met ze allen in een groot bad duiken moeten ze nog even op de pot. Ik ben wel een beetje beduusd van de ruwheid waarmee de kinderen worden uitgekleed, en hoewel ik iedereen om mij heen de kinderen zo zie uitkleden doe ik het gewoon op mijn eigen manier. Weliswaar een stuk langzamer maar toch. Vervolgens loop ik verder naar de binnen plaats. Ik besluit gewoon maar even op een bankje te gaan zitten, niet wetend wat eigenlijk de bedoeling is, maar goed. Ik weet in ieder geval dat ik van maandag tot vrijdag van 8 tot en met 1 verwacht word.

Naast mij op het bankje zit een vrouw. Met een heel klein zwart kindje in haar armen. Een paar minuten later ligt het kindje in mijn armen. Ik zou niet weten of het een meisje of een jongetje is, maar het kindje wordt aan mijn overgedragen, en ik draag het de rest van de ochtend. Het is een super schattig kindje, als ik het goed begrepen heb ik hij/zij ziek maar hoe of wat precies, is me niet bekend. Degene die mijn rond zou moeten leiden komt die ochtend niet meer opdagen. Ik ben gelukkig met het kleine kindje in mijn armen. En langzaam komen er meer kindertjes om mij heen hangen.

Het valt me op dat ze erg veel huilen. En ik probeer de te troosten, maar met een klein kindje in mijn armen en zoveel om mij heen gaat dat niet echt gemakkelijk. Ik vraag me af waarom ze huilen. Uiteindelijk besluit ik ze gewoon maar zoveel mogelijk liefde te geven als mogelijk, want een duidelijke aanleiding kan ik niet vinden. Misschien zijn ze gewoon wel verdrietig om wat ze in hun korte leventje al hebben meegemaakt.

Uiteindelijk valt de baby in mijn armen in slaap. Ik vraag me af of ik het slapende kindje gewoon moet vasthouden of dat ik het in zijn of haar bedje moet leggen. Als ik het aan een van de jonge meisjes vraag laat ze me de kamer zien. Het meisje neemt het kindje aan en legt het op haar/zijn buik te slapen. Ik ben eigenlijk verbaasd, want bij mijn weten leggen we het kindje op de rug te slapen om onder andere wiegendood te voorkomen. Maar ik heb er zoveel verschillende theorieën over gelezen, dat ik het eigenlijk ook niet zo goed meer weet.

Vervolgens loop ik terug naar de speelplaats. De oudere kinderen, met variërende leeftijden van iets minder dan een jaar tot een jaar of 3 of 4 vermoed ik, zijn druk aan het spelen. De kinderen zijn erg geïnteresseerd in mijn ketting en mijn blonde haar. En hoewel ik nog geen Luganda spreek en zij geen engels kunnen we het goed met elkaar vinden. Om te kunnen communiceren heb je geen taal nodig. Ik voel me nog wel een beetje verward. Want ik weet helemaal niet wat de bedoeling is. Misschien is die er ook wel niet. Het enige wat ik nog te weten kom is dat de kinderen per dag worden ingedeeld in groepjes. En elke moeder is verantwoordelijk voor een bepaald aantal kinderen.

Uiteindelijk loopt de tijd tot half 1… de kinderen krijgen op verschillende plekken te eten. Ik zou niet weten wat voor eten het is. In ieder geval rijst met een soort bruinwaterachtig prutje. Sommige kinderen zitten helemaal onder. De kleding, hun handjes en de gezichtjes. Maar het maakt allemaal niet uit. Aan de lopende hand worden de vele kinderen weer in bad gedaan, op de pot gezet en hun pyjama aan. Vervolgens ligt uiteindelijk iedereen in bed. Vooral de kleintjes liggen te huilen en willen niet meteen slapen. Maar Betty verteld me dat het 1 uur is, tijd om te vertrekken. Morgen is weer een nieuwe dag.

Voor het eerst zins mijn tijd in Oeganda reis ik zelf terug met de taxi, inclusief afdingesten en wel.. Ik kom voor 500 shilling over, wat echt super weinig is als je bedenkt dat 1 euro ongeveer gelijk staat aan 2500 shilling. Vervolgens loop ik voor het eerst alleen de weg naar het huis in Bonga. En zonder moeite vind ik het. Ik ben eigenlijk best wel trots. Ik ben alleen terug gekomen en alles is goed gegaan.

Thuis aangekomen ben ik echt kapot. De kinderen hebben al mijn energie opgeslokt en ik besluit lekker een paar uurtjes te gaan slapen.

24 januari 2008-01-24

Ik ben net terug uit het babyhuis. Het was mijn 4e dag. Ondertussen begin ik een beetje door te krijgen wat het dagelijkse ritme voor de kinderen is. Ik heb de afgelopen dagen hele gemengde gevoelens gehad over het weeshuis. En ik weet ook niet of ik dit de komende 4 maanden wil blijven doen. Maar het is nog te vroeg om überhaupt iets te beslissen na 4 dagen. Ik leer de kinderen steeds beter kennen, en hoewel ik de namen nog helemaal niet weten, zijn de oogjes des te sprekender.

Het contact met het weeshuis en de moeders die voornamelijk de hele dag verantwoordelijk zijn gaat erg stroef. Van sommige heb ik het idee dat ze ook geen engels spreken wat het er ook niet makkelijker op maakt. Maar er zijn er een aantal die dit wel doen, maar zij willen gewoon niet. Ik merk ook dat ik moeite heb met de manier waarop de kinderen behandeld worden. Ik denk dat er heel veel van ze gehouden wordt hoor… maar sommige dingen…..

Er was een jongetje en hij zat op een soort van speelgoed auto. De kinderen hier willen absoluut niets delen en al helemaal niet samen spelen. Ik denk dat die een soort van overlevingsmechanisme is. Zodat ze even goed nog, zo veel mogelijk aandacht krijgen. Maar goed het jongetje op de speelgoed auto wordt in zijn arm gebeten door een ander jongetje. Eén van de moeders ( dit zijn niet de biologische moeders, maar worden moeders genoemd omdat ze 6 dagen per week voor de kinderen zorgen) roept beide kinderen bij zich. En terwijl ze naar de beet van het jongetje in zijn arm kijkt, vraagt ze het gebeten jongetje het andere jongetje terug te bijten, terwijl alle andere kinderen er omheen staan. Ik ben verbaasd en eigenlijk ook wel best wel verdrietig, want dit vind ik zo fout.

Het gebeurd ook wel dat een kindje niet ophoudt met huilen en dat het dan net zolang een mep krijgt totdat het ophoudt met huilen. En met een mep bedoel ik niet keihard slaan, maar soms gebruiken ze een doek, een slipper of gewoon hun hand. En naar mijn idee stoppen de kinderen dan echt niet met huilen hoor. Ik voel me in tweestrijd, aan de ene kant wil ik er wat van zeggen, maar aan de andere kant heb ik gehoord van mijn baas dat het weeshuis gewoon bepaalde regels hanteert.

Tevens heb ik gisteren een gesprek gehad met de baas. De jongen genaamd Stuwart is ook weer elke dag aanwezig. Hij roept ons beide naar hem toe. Ik vraag me af wat er aan de hand is maar goed. De baas verteld me dat hij met Stuwart heeft gesproken en dat ze het beide een goed idee vinden als Stuwart mij lugandese les gaat geven. Hoewel dit misschien helemaal niet zo slecht bedoelt is, kom ik meteen in opstand. Ik wil Lugandees leren, heel graag. Maar dan wel op mijn eigen manier, en in mijn eigen tijdschema. Bovendien ben ik al begonnen met Richard om het lugandees te leren. Zo en zo vind ik het gewoon geen goed idee omdat ik amper knap in het engels kan communiceren met Stuwart want hij praat zo ongelooflijk zacht en apart. Laat staan het aanleren van een vreemde taal.

Tevens verteld de baas dat er op het terrein een winkeltje zit. Het is een winkeltje die spullen voor kinderen verkoopt. Aangezien ik misschien de opleiding creatieve therapie wil gaan volgen in de toekomst, lijkt het hem een goed idee als ik kennis maak met de Afrikaanse gebruiken van “art” In eerste instantie wil ik niet. Want dit betekend dat ik na mijn uurtjes in het babyhuis, in de winkel moet staan, en volgens mij spullen verkopen????? (het is me niet duidelijk wat ik überhaupt moet doen) Maar goed, ik wil het graag een beetje rustig aan doen. Gewoon eerst maar een beetje aan het kindertehuis wennen en het Afrikaanse leven hier voordat ik dat er ook nog bij ga doen. Ik wil ook tijd overhouden om goed te rusten en om wat van Oeganda zelf te zien. Ik vertel de baas dat het me allemaal ene beetje te snel gaat, en dat ik er even over wil nadenken.

28-januari 2008

Vandaag is mijn tweede week in het baby huis begonnen. Vandaag heb ik vooral tijd doorgebracht met de jonge kindjes. Een jongetje van 9 of 10 maanden. Een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd of iets je ouder, en 2 baby’tjes waarvan de ene ongeveer 3 maanden oud is. Hij heet Audrey en is geboren op 27 oktober 2007.. Het andere baby’tje schat ik jonger omdat die nog kleiner is, maar misschien is het kindje ook wel gewoon ondervoed geweest, en heeft daardoor een groei achterstand opgelopen. Waar de oudere kinderen heen gingen daar heb ik geen idee van.

Ik heb ze niet gehoord en gezien. Misschien gingen ze naar school en is de school begonnen. Ik weet het niet. Ik heb wel gehoord dat de vakantie voorbij is, en dat ze dan weer naar school gaan, maar het gebouwtje waar volgens mij de school is, was leeg. Er waren wel een aantal vrouwen aan het werk om allerlei grote posters te maken om ze te leren tellen, schrijven, en het alfabet. Plaatjes om de engelse woorden te verduidelijken. Want geen van de kinderen spreekt volgens mij engels. Ook geen “how are you” Op zich had ik wel een fijne dag.. Maar soms twijfel ik nog een beetje aan mijn doel van het werk daar. Ik probeer de kinderen te troosten en de kleintjes vast te houden, maar ik weet niet of ze er daadwerkelijk iets aan hebben. Misschien moet ik gewoon niet zo denken, maar dat zet me wel aan het denken.

30 januari 2008,

Ik heb een poosje nagedacht over het werk in het babyhuis. In eerste instantie wilde ik niet echt daar meer werken, want ik had toch best wel veel moeite met de manier waarop de kinderen behandeld worden. Ik wilde weg. Maar ik heb nu iets anders besloten. Als ik nu weg ga, zal de mentaliteit daar echt niet veranderen en dus de kinderen verder opgroeien op deze manier. Als niemand hen attent maakt op het feit dat je de kinderen ook op een andere manier dingen duidelijk kan maken, zal er ook niets veranderen. Ik praat met de andere mevrouw uit Polen over de manier waarop de kinderen behandeld worden en ook zij verteld me dat ze het er niet mee eens is.

Ik heb besloten een rapport te schrijven en deze vervolgens aan de baas van het kinderhuis aan te bieden. Ik weet niet in hoeverre de baas op de hoogte is van de manier waarop de kinderen behandeld. Ik hoop maar dat ze de moeite willen nemen om het te lezen, en er eventueel iets aan te veranderen.

Ik heb in ieder geval voor mezelf besloten de kinderen op een andere manier te benaderen. Er wordt ontzettend veel aandacht gegeven aan de negatieve dingen die een kind doet. Als ze slaan, of ruzie maken of wat dan ook, dan wordt er ingegrepen. En ik krijg het idee dat de kinderen weten dat, dat de manier is waardoor ze aandacht krijgen. Het maakt ze niet uit of het positieve of negatieve aandacht is. Ik probeer me te richten op het positieve gedeelte. Ze te vertellen als ze het goed doen.. en ik moet zeggen dat het, het gedrag van de kinderen echt veranderd. Maar dit kan alleen echt goed werken, als al de verzorgers dit proberen te hanteren en niet alleen ik.

Ik weet ook niet zeker of de moeders überhaupt wel door hebben dat het ook anders kan. Sommige van de moeders zijn ook zelf in het baby huis opgegroeid, en misschien zelf ook wel zo opgevoed. Vandaar dat ik denk dat ik op zijn minst moet proberen er iets aan te doen. En als het niet lukt, heb ik toch een leerzame les voor mijn zelf.

Tot zover even mijn verhaal…
Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal
Kusjes en dikke knuffels
Nina