leven op zijn afrikaans

Leven op zijn afrikaans….

Ondertussen is het alweer begin Maart, de tijd gaat zo ongelooflijk snel… Ik moet even heel goed nadenken om te herinneren waar ik ook al weer gebleven ben met vertellen. Ik ben in ieder geval in de afgelopen weken diverse keren naar Ggaba geweest. In Ggaba is een soort van “strand”, ze noemen het hier een strand maar eigenlijk is het meer een groot grasveld.. Je hebt er een prachtig uitzicht over het lake victoria. De planten, de vogels en de houten boten. Tevens is deze plek erg bekent vanwege de visserij. Vanaf daar worden vele vissen gevangen en voornamelijk verscheept naar Congo en de omstreeks liggende landen. En er is een grote vismarkt voor de Oegandese zelf. Ik heb de vis zelf niet geproeft, maar misschien ga ik het nog proberen, want iedereen hier zegt dat het zo verschrikkelijk lekker is.

Verder breng ik een hoop tijd door in het kinderhuis. Ik kan er nu veel meer van genieten dan in het begin. De kindjes z’n zo ontzettend schattig. Ik breng vooral veel tijd door met de kleinste kinderen. En met name Rosa. Volgens mij heb ik eerder geschreven dat ik vermoedde dat het een jong kindje is of dat het ondervoed is geweest, omdat ze zo ongelooflijk klein is.. maar ze blijkt al bijna 10 maanden te zijn, terwijl ze een lichaam heeft van een pas geboren kindje. Ze heeft een gat tussen haar neus en mond waardoor ze niet genoeg voeding binnen krijgt, en waardoor ze geen energie heeft om te groeien. Als je haar de fles geeft moet je haar heel goed rechtop houden om te zorgen dat de meeste voeding toch naar beneden gaat, maar heel vaak komt het er door haar neus weer uit. Toch merk ik wel dat ze geestelijk aan het ontwikkelen is. Ze maakt veel meer oogcontact dan dat een baby’tje van bijvoorbeeld twee maanden zou doen en ze heeft wel coördinatie vermogen over haar handen, hoewel die heel klein zijn. Er zijn gewoon een heleboel tekens die aangeven dat ze zich geestelijk wel aan het ontwikkelen is maar lichamelijk kan ze bijna niets. We proberen haar rug spieren te trainen om te zitten, en af en toe rolt ze een beetje. Haar hoofdje is in vergelijking met haar lichaam erg groot. Maar met zoveel mogelijk liefde hoop ik dat ze toch gaat groeien en dat ze beter wordt. Ik heb al verschillende malen aan de zuster, die elke dag naar haar komt kijken gevraagd wat ze gaan doen aan dat gat tussen haar mond en neus, maar ik krijg geen antwoord. Maar ook al is ze ziek, elke ochtend begroet ze me met een big smile :) Tevens is er nog een jongetje van een jaar of 2.. hij is zo ontzettend eigenwijs… echt waar.. maar als je hem ziet, hij heeft een heel groot hoofd, met zulke grote ogen en zijn tong hangt altijd uit zijn mond.. hele korte beentjes en zo’n groot buikje.. als je hem ziet dan kan je gewoon niet boos zijn.. Hij heeft zo’n komische manier van doen.. hij is altijd vrolijk en onvoorzichtig.. echt een wilde bras.. zodra ik foto’s kan maken, zal ik hem op de foto zetten, zodat jullie het kunnen zien..

Gister heb ik een lijst gemaakt met alle namen van de oudere kinderen. Ik ga schriften en kleurpotloden inkopen, zodat ik elke dag met een groepje van een paar kinderen kan kleuren. Dit is goed voor de ontwikkeling van de fijne motoriek, tevens hebben ze wat afwisseling want ze spelen altijd buiten. Bovendien is het belangrijk dat ze wat meer individuele aandacht krijgen. En ik schreef laatst over positief aandacht geven, en dit is mooi de gelegenheid omdat door te voeren..

Tevens ben ik een dag er op uit getrokken om lekker in mijn eentje te gaan shoppen… ik ben naar Kampala gegaan, en elke winkel die er leuk uitzag ingegaan.. en ik heb zulke mooi Afrikaanse dingen gezien. Eigenlijk was ik opzoek naar een Afrikaanse jurk voor een introductie ceremonie van kinobe’s familie… maar alles was zo mooooooi… ik heb nog geen jurk voor mezelf gekocht, want ik ben erg kieskeurig, en een jurk kost ook zo rond de 60 euro.. maar ik ga er eentje zelf met sewa maken. We gaan een effen kleur stof kopen, deze met verf technieken bewerken en vervolgens laat ik de pasvorm maken. En dit lijkt me eigenlijk nog leuker.. zo kan ik leren hoe alles gemaakt wordt…

Afgelopen vrijdag ben ik op bezoek geweest in een soort van bejaardenhuis. Ik was uitgenodigd in een plaatsje genoemd lukolongo. Ik was eigenlijk best wel nieuwsgierig om te zien hoe dat er aan toegaat. Ik bedoel in Nederland weet ik het wel, maar meestal hoor je toch dat in Afrika, dat de kinderen de oude dag voorziening zijn. Maar goed, daar aangekomen op een prachtige locatie, omgeven met bomen en planten zie ik een grote groep oudere mannen en vrouwen met hun verzorger in de tuin op een mat zitten. De meeste van hen zijn blind. Andere zijn geveld door polio. Het wordt me duidelijk dat er voornamelijk gezorgd wordt voor oudere mensen met een ziekte. Het is trouwens niet zo vreemd dat vele blind zijn. Een hoop mensen in Oeganda, ook jonge mensen hebben last van oogproblemen. En ik denk dat dat voornamelijk veroorzaakt wordt door de grote hoeveelheid stof om ons heen. Wat me opvalt is dat het huis volledig gerund wordt door nonnen en ontzettend streng gelovig is. Overal hangen kruizen aan de muren, hangen foto’s en posters van Jezus.. en het is gewoon een bepaald soort interieur. Lastig om te omschrijven, dat moet je gewoon zien. Ik probeer een beetje te communiceren met de oudere mensen, maar de meeste spreken geen engels, en hebben ook geen tanden meer waardoor het erg lastig te verstaan is. Maar ze zijn ontzettend blij om ons te zien!! Voordat ik het tehuis weer verlaat krijg ik nog een ketting mee met een kruisje eraan... Het was een interessante ervaring.

En wat ik echt even moet vertellen… ik heb Afrikaanse dans les gevolgd en dat was echt zo super. Op een dag besloot ik naar het nationaal theater te gaan. Hier worden allerlei dingen georganiseerd op het gebied van muziek, dans en theater. Daar aangekomen ga ik opzoek naar de dansers. Als ik binnenkom is alles al in volle gang. Meteen vraagt de leraar me mee te doen, maar ik vertel hem dat ik eerst even wil kijken. Als ik me eenmaal een beetje vertrouwd voel, besluit ik mee te gaan doen. En het is zo ontzettend lekker. Je voelt je vrij, je voelt al de energie om je heen.. Het is gewoon super om te doen. Je vergeet alles om je heen, je bent alleen nog maar aan het dansen. Er komen steeds meer en meer mensen bij.. en de les is eigenlijk al weer veel te snel af. Maar ik weet vast en zeker dat ik terug kom!!

Op mijn weg terug naar huis raak ik verzeild in een Hare Krishna optocht. Ik blijf even staan kijken om de stoet te bewonderen en omdat de boda boda (motor) man me niet voor de juiste prijs wil meenemen hahhaha… Het is een grote kar, getrokken door een lange stoet mensen. De meeste gekleed in Indiase sari’s.. Als ik sta te kijken komt er een man naar me toe. Hij heeft zulke grote blauwe ogen, en geeft me een bos met rozen. Als ik met hem aan de praat raak blijkt hij uit Engeland te komen, Liverpool. Hij vraagt me mee te lopen in de optocht en de andere mensen uit Engeland op de plaats van het festival te ontmoeten. In eerste instantie twijfel ik, het is al donker aan het worden, ik ken deze mensen niet en ik ben nog steeds in de hoofdstad en heb nog een lange weg terug naar huis. Maar goed ik besluit met hen mee te gaan.. Aangekomen op het festival krijgen we heerlijke Indiase hapjes, helemaal vegetarisch .. er wordt muziek gemaakt en een toneelstuk opgevoerd. Ik ontmoet de andere mensen van Engeland en amuseer me prima.. We spreken af elkaar de daar opvolgende week opnieuw te ontmoeten.

Als ik hen in de daarop volgende week ontmoet, nemen ze me mee naar de Hare Krishna tempel. Een gebouw boven een Indiaas restaurant. Na een verschillende gebeden af te leggen, ( ook ik leg de gebeden af, niet wetend wat ik er van moet denken, want ik weet zo weinig over dit geloof.) gaan we met zijn alle ontbijten. Ze nodigen me vervolgens uit om met hen mee te reizen naar het volgende festival… En dat lijkt me super… Met een stuk of 20 mensen gaan we met z’n allen in een grote truck. Op weg naar een dorpje zo’n 80 km buiten Kampala. We komen door de meest prachtige omgeving en terwijl iedereen in slaap valt, ben ik de enige die wakker blijft en de prachtige natuur ziet. Na een poosje als iedereen is ontwaken wordt me duidelijk dat dit festival wordt gesponsord door de overheid en andere hare krishna gelovigen.

We gaan naar een school om eten voor hen te koken. Er blijkt een grote hoeveelheid voedsel in de truck te zijn opgeslagen en elke dag reizen deze mensen naar andere dorpjes om de scholen eten te geven. Ik vind het een super idee. Daar aangekomen zijn de kinderen werkelijk door het dolle heen. Ten eerste omdat we met zo’n grote truck komen die ze zelden hebben gezien, ten tweede omdat er een hoop blanke zijn.. en ten derde omdat ze weten dat we voor ze gaan koken. Daar aangekomen wordt meteen alles uitgeladen. De pannen, het kookgerei en al het voedsel. Tevens wordt er een podium opgebouwd. Ze geven niet alleen de kinderen te eten er wordt ook een soort educatief programma gegeven. Het valt me op dat deze mensen helemaal niets opdwingen, maar voornamelijk spreken over algemene dingen. Na de voorstelling krijgen de ouders, de kinderen, de leraren en alle andere aanwezigen de gelegenheid om vragen te stellen. De vragen zijn erg divers. Sommige mensen willen weten waarom Hare krishna gelovigen geen vlees en eieren eten, andere willen weten hoe we aan het eten komen dat we voor ze gaan koken en weer andere vragen waarom ze deze reis maken, zonder het doel te hebben om mensen te bekeren. En ook ik ben nieuwsgierig naar deze antwoorden want na mijn gesprek met mensen van de crew uit Kenia, Oeganda en Engeland kom ik er achter dat sommige ook christelijk zijn. Al met al heb ik werkelijk een geweldige dag, en als ik terug ben in Nederland moeten jullie zeker de film komen kijken die ik heb gemaakt. Helaas vertrekken ze 3 dagen later naar Tanzania. Maar met een aantal Oegandese en Keniaanse mensen zal ik zeker contact houden.

De daarop volgende dagen ben ik helemaal niet lekker. Ik ben verkouden en voel me erg zwak. Om me heen hoor ik van verschillende mensen dat ze ziek zijn geworden van malaria, maar ik weiger te geloven dat ik malaria heb. Ik slaap onder een net, neem medicijnen ter preventie en smeer me altijd in met deet. Ik kan geen malaria hebben. Maar als mijn vriendinnen een paar dagen later op bezoek komen nemen ze me mee naar het ziekenhuis voor een bloedtest. En inderdaad, ik heb malaria. Ik voel me teleurgesteld dat ondanks al de goede zorgen, ik toch ziek ben geworden. Maar goed, er zit niets anders op dan antimalaria medicijnen in te nemen en goed uit te zieken. En als ik een paar dagen later weer uit bed kan, merk ik hoe ziek ik me heb gevoeld. En ben ik ontzettend blij dat ik me weer goed voel en voornamelijk dat ik weer eten en drinken binnen kan houden..

Ow ja, en nog even over de kip. Sewa heeft de kip omgedoopt tot de naam Nina.. want ze is helemaal wit…. en net als ik de enige lady tussen al die mannen hier .. hihih.. Na lang zoeken hebben we haar eieren gevonden, en ze is nu aan het broeden, dus over ongeveer 3 weken verwachten we de kuikentjes.