De bruidssschat,

Ik zit lekker in de schaduw onder een boom te schrijven.. De zon is aan het zakken en het begint al weer een beetje af te koelen. We zitten nu in het regenseizoen wat betekend dat het zo en zo overdag een stuk minder warm is. En het regent ook een stuk vaker. Niet zoals de regenbuien in Nederland maar het is echt heeeeeeel veel water. De straten veranderen in één grote modderpoel en overal om je heen zie je mensen haasten om fel gekleurde wasteilen buiten te zetten om het regenwater op te vangen. Ik vermoed dat ze het vervolgens koken en gebruiken om te wassen enzo…

In het begin van maart heb ik een hoop tijd doorgebracht met mensen uit Amerika. Deze mensen leiden een stichting genaamd “Christopher ministry” gefinancierd door diverse kerken in Amerika.. Een stichting die ouders les geeft in het opvoeden van hun kinderen. Een stichting die kinderen na schooltijd opvangt, en een stichting die ze les geeft in muziek en dans. Daarnaast knutselen ze met de kinderen en proberen een klein bibliotheekje op te bouwen, zodat de kinderen ook kunnen lezen.. Boeken zie je hier zelden in huis.. En het belangrijkste van allemaal, ze krijgen liefde, een knuffel, er wordt aandacht aan ze gegeven! Ik heb met hen heel veel ervaring uitgewisseld over de manier waarop met kinderen wordt omgegaan. Het is voor deze kinderen heel fijn dat ze een plek hebben om naar toe te gaan, als ze uit school komen, of helemaal niet naar school gaan. Veel ouders werken van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat om rond te komen, en de “oudere kinderen” zorgen dan voor de baby’tjes. Overigens is het hier heel gewoon om de kinderen bij oma of zus achter te laten.

Het weekend voor Pasen ben ik met deze mensen naar “the village” geweest in Wakiso District. De leider van het project zeg maar, klinkt een beetje stom want eigenlijk doen ze het allemaal samen maar zeg maar de baas, heeft daar een stuk grond met prachtige huisjes. De huisjes zijn echt heel erg mooi. Ik denk gebouwd van steen, bedekt met riet of gras.. De bedden lijken op de hemelbedden die we kennen, gemaakt van bamboe. Het lijkt net een plaatje van één of ander bungalow in een boekje. De omgeving is werkelijk prachtig, er is een klein beekje en diversiteit aan bomen en planten. ’s Avonds zitten we met zijn allen rond het kampvuur te luisteren naar Afrikaanse trommels.

Vervolgens is het Pasen. Ik heb lekker een paar dagen vrij van het babyhuis en gebruik deze dagen om lekker uit te rusten. De paasdagen liepen eigenlijk erg in de soep. Eerste paasdag zouden we naar de kerk gaan, maar vanwege een lege accu wil de auto niet starten. Het was onmogelijk om andere vervoer naar de kerk te vinden, want werkelijk iedereen gaat naar de kerk.. mensen zijn ontzettend gelovig. ’s Middags ben ik met Kimera ( een vriend )bij zijn broer op bezoek geweest in een islamitische boarding school. De campus is alleen voor jongens, meisjes wonen ergens anders, maar ze krijgen wel samen les. Dit was erg gezellig.. ’s Avonds gaan we op weg naar een concert, maar als we aankomen horen we dat deze is afgelast vanwege de regen. Maar eigenlijk was dat nog niet eens heel erg, want ik was eigenlijk best wel moe. De volgende dag heb ik voor iedereen waarmee ik samen in het huis woon een maaltijd gekookt. Gebakken aardappelen met spaghetti in een tomatensausje.. het was echt super lekker. Vervolgens zijn we die avond opnieuw naar het concert gegaan, en deze keer ging het wel door. De muziek was op zich niet echt mijn smaak, voornamelijk rap, maar de gezelschap maakte het toch nog een geslaagde avond!

Een paar dagen geleden ben ik opnieuw opbezoek geweest in het dorp van kinobe’s opa en oma. Deze keer niet voor een begrafenis, maar voor een bruiloft. Vrijdagochtend staat we ( kinobe’s vader, moeder, tante, kabenge en ik) om 5 uur op, om vervolgens iets voor zessen te vertrekken richting de hoofdstad van Oeganda, waar we nog een aantal andere mensen zullen oppikken. Kinobe’s vader is de chauffeur. Het is al een poosje geleden dat hij heeft gereden, maar hij heeft wel zijn rijbewijs. Als we net Kampala binnenrijden komt er een enorme hoeveelheid rook van de wielen af. De handrem vergeten,, ,, ,, door de grote wrijving waren de banden erg heet geworden. We kunnen voorlopig nog even niet verder rijden. Ondertussen heeft iedereen zich verzamelt, en ik vraag me af hoe we in vredesnaam met al die mensen en spullen in de auto gaan.. Want er is plaats voor 8 mensen, maar ik geloof dat we met een stuk of 14 mensen zijn… plus dat er nog een stuk of 10 kraten vol met drinken mee moeten. En hoe komen de slaapspullen in de “village”?? Maar hier in Africa is dat geen probleem.. gewoon een beetje door proppen… Als na ruim 6 uur wachten de banden weer gerepareerd zijn en alle mensen en spullen in de auto staan, komen ze er achter dat we zo niet levend in de “village” aan zullen komen. Alles wordt opnieuw uitgeladen en er wordt een andere auto geregeld en vervolgens wordt alles en iedereen verdeelt over de twee auto’s. Bovendien wordt Sewa gebeld om de auto richting de “village” te rijden, want de rijstijl van kinobe’s vader is niet helemaal veilig, laat ik het zo maar zeggen.. eindelijk gaan we op weg.

Aangekomen in de “village” beginnen we onmiddellijk met het voorbereiden van de bruiloft. We zijn al erg laat. We gaan de bruidsschat klaar maken..Grote zaken met rijst, suiker, zout, brood, tomaten en uien worden verdeeld over rieten manden. Ow ja, en ook nog de kraten met drinken.. Vervolgens maken we er een mooi boeket van, zoals met we gewend zijn met bloemen.. De bruidsschat is overigens niet verplicht.. De man geeft al het eten en drinken aan de familie van het meisje/vrouw, uit blijk van waardering dat ze hun dochter goed hebben opgevoed.

Vervolgens is het tijd om ons klaar te maken voor vertrek. Die avond ben ik getuigen van een introductie ceremonie. Iedereen die voor de introductie ceremonie geselecteerd is (ik weet overigens niet waarom de ene zus wel mee mag, en de andere niet) trekken de traditionele jurk aan. En ook ik heb speciaal voor de trouwerij een jurk laten maken. Tijdens deze ceremonie zal de bruidsschat worden overhandigd. Maar alleen als de ouders van het meisje instemmen met het huwelijk. Normaal gesproken is dit de ceremonie waarbij de ouders van het meisje voor het eerst kennis maken met de ouders van de man. Wat betekend dat ze hier dus wel zelf hun eigen partner mogen kiezen. Maar bij dit huwelijk is het een beetje anders. Want ze hebben al een aantal kinderen. Tijdens de introductie ceremonie moeten verschillende compromissen worden gesloten. De man die gaat trouwen mag zelf niet spreken. Voor de ceremonie heeft hij iemand uitgekozen die voor hem met de familie van het meisje zal spreken. Na elke overeenkomst wordt er geapplaudisseerd en er wordt geld aan de familie van het meisje gegeven. Maar ik heb werkelijk geen idee waar deze compromissen overgaan, want het was allemaal in het Lugandees. Maar binnenkort ga ik de film terug kijken samen met Sewa zodat hij kan uitleggen wat er allemaal werd besproken.

Als we vervolgens ’s avonds laat terug keren naar de familie van de man worden we enthousiast ontvangen. Iedereen knuffelt, gilt en huilt… de bruiloft kan nu officieel doorgaan. De hele nacht wordt er muziek gespeelt en mensen staan te dansen. We hebben de generator meegenomen naar de “village” om muziek te kunnen spelen.. Omdat we met ontzettend veel mensen zijn zouden we met zijn allen buiten op de grond slapen. Maar op een of andere manier hebben een aantal jongeren van de village onenigheid en wordt er diverse malen met stenen gegooid. De auto wordt geraakt, maar de mensen gelukkig niet. Toch is het niet veilig om die nacht buiten te slapen. De gasten zullen met de auto naar verschillende huisjes in de village worden gebracht. Helaas houdt het stenen gooien niet op, en vooral de auto is een populair doelwit. Toch gaan we op weg met de auto, want lopen is helemaal niet verstandig. Naast de auto lopen een aantal jongeren met houten stokken, om de andere jongeren op afstand van de auto te houden. En iedereen komt veilig aan. In eerste instantie zou ik ook in één van de huisjes gaan slapen, maar ik voel me niet echt veilig. Ik slaap die avond samen met Sewa en nog 2 andere mensen in de auto.

Dan breekt de dag van de bruiloft aan. ’s Ochtends wordt er nog een hoop werk gedaan. We worden om 2 uur ’s middags in de kerk verwacht. We koken eten voor al de komende gasten en we maken versiering van linten en strikken om de receptie zaal, een ruimte in een schooltje op te vrolijken.. Vervolgens is het tijd om richting de kerk te vertrekken..

Omdat ik alles ga filmen vertrek ik samen met de bruidegom in de auto.. Eerst halen we de getuigen op en dan gaan we met z’n allen naar de kapper, een half uurtje voor de bruiloft. Als we hen bij de kerk hebben afgezet gaan we de bruid ophalen in de salon. Daar aangekomen staat ze in een prachtige witte jurk, met een zilveren kroontje. Ook de bruidsmeisjes en het bloemen meisje zien er prachtig uit. De bruiloft kan beginnen.

De ceremonie is eigenlijk het zelfde als bij ons, alleen dat er wat meer gezongen wordt, en veel meer gebeden. Ze geven net als bij ons het ja woord, geven de ringen.. en ik heb niet gevolgd wat er precies gezegd werd want ook dit was in het lugandees. Na de kerk gaan we naar de receptie. Het duurt ongelooflijk lang voordat de bruid en bruidegom aankomen. Maar het maakte niet uit, want iedereen was erg moe van al het werk en inspanningen. Daar aangekomen houden ouders van beide kanten een speech en dan krijgt iedereen te eten…

Ze eten rijst, matoke en een beetje vlees. Matoke zijn een soort bananen. Misschien hebben jullie ze wel eens op televisie gezien. Ze zien eruit als bananen, maar zijn alleen heel erg groen. Ze worden een aantal uur gaar gekookt in bananenbladeren. Het is dan als ik realiseer dat deze mensen gewoon erg gek zijn op dat eten. Want we eten het dagelijks, soms wel twee keer op een dag. En zelfs op de bruiloft wordt dat gegeten. In Nederland eten we op een bruiloft meestal een bijzondere maaltijd, maar hier eten ze het zelfde als altijd. En ik moet zeggen dat ik het Nederlandse eten, de variatie toch wel een beetje begin te missen. En hoewel er altijd voor me gekookt hier wordt, waar ik verblijf begin is steeds meer plezier te vinden in het zelf koken van een maaltijd op zwarte kolen.

Na de receptie is het eigenlijk al te laat en te donker om naar huis te rijden. Zoals ik de vorige keer al schreef de wegen zijn slecht begaanbaar en zeker in de villages hebben ze geen lantarenpalen. Niemand heeft elektriciteit dus als het eenmaal donker is, is het echt heel erg donker. We besluiten de volgende dag terug te rijden… Als we zo rond een uur of 2 vertrekken richting Kampala, slaan we opeens af. Ik vraag me af wat we gaan doen, er is trouwens maar 1 weg van de village naar kampala, dus ik weet de weg. Als ik het aan Kinobe’s moeder vraag verteld ze me dat we naar een begrafenis gaan. Van een bruiloft naar een begrafenis, het staat hier ook allemaal wel erg dichtbij elkaar.

De begrafenis was een hele beleving… opnieuw een interessante ervaring om mee te maken. Maar ik moet me nu eerst gaan klaar maken voor mijn trip naar Tanzania…!
Ik hoop dat jullie fijne paasdagen hebben gehad…
Veel liefs
Nina